Özkök, “Kandil” kitabını görünce sıkıntıdan terledi
Dün kurye postadan bir kitap geldi.
Daha ilk sayfasında kalbim atmaya başladı…
Ama heyecandan değil, korkudan…
Ya bu listede benim adım da varsa…
Ya adımın altında onun da imzasını görürsem…
Ama önceden başlayayım…
KÜÇÜKÇEKMECE’DEN KURYE İLE GELEN BİR KİTAP
Gelen kitabın adı “İmzalı Müze…”
Küçükçekmece Belediyesi tarafından yayınlanmış.
Ciltli ve çok güzel bir baskı…
İçeriğinin ne olduğu kapaktaki şu yazıda belirtilmiş:
“İmzalı ve Birinci Baskı Kitaplar Müzesi…”
Yani ünlü yazarların yakınlarına imzalayıp gönderdiği kitaplar…
Veya ünlü kişilere gelmiş imzalı kitaplar.
Ve Türk edebiyat tarihinde artık klasik hale gelmiş birçok kitabın ilk baskıları…
BAŞLIKTAKİ YAZIYI OKUYUNCA 10 YIL ÖNCESİNE DÖNDÜM
Başlıkta kitapların ilk sayfalarına yazılan ithaflar ve atılan imzalar ifadelerini görünce 10 yıl öncesine döndüm…
Bir ithaf ve bir imza yüzünden yaşadığım büyük utancı hatırladım…
Yazının ilerleyen bölümünde o utancın kaynağını anlatacağım.
Ama önce kitabı anlatayım.
Küçükçekmece Belediyesi böyle bir müze kurmuş ve bu müzeye giren kitapların kapak ve ilk sayfalarını yayınlamış.
Tanıdığım, çok sevdiğim birçok yazarın sevdiklerine, yakınlarına imzalayıp gönderdiği kitaplar var içlerinde.
Bazılarını bildiğimiz, bazılarını ise hayatımızda hiç duymadığımız, tanımadığımız insanlara gönderiler imzalı kitaplar bunlar.
KUTSAL EMANET GİBİ SAKLANAN ÜÇ ÇOK ÖZEL İMZALI KİTAP
Mesela Oğuz Atay’ın Atilla Özkırımlı’ya imzalayarak gönderdiği bir kitap.
Artık ikisi de hayatta değil…
Mesela Nazım Hikmet’in “Isidor” adlı birine imzaladığı kitap.
Kimdir o Isidor?
Kitapta “Isidor Stok” diyor.
Acaba Amerikalı gazeteci ve yazar Isidor Feinstein Stone mu?
Ama Türkçe yazmış ithafı…
Çıkaramadım…
Mesela Ahmet Hamdi Tanpınar’ın, uzun yıllar kaldığı Narmanlı Han’ın sahibi Avni Narmanlı’ya imzaladığı kitap müzenin başköşesinde kutsal emanet gibi saklanıyor.
İMZANIN ALTINDA ÇOK HÜZÜNLÜ BİR CÜMLE
İnsana hüzün veren ilk sayfalar var…
Mesela Nihat Behram’ın Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan’ın idamlarını anlattığı “Darağacında Üç Fidan” kitabı…
Kime imzalandığı, ne zaman imzalandığı belli değil.
Sadece şu cümleyi okuyoruz:
“Fidanların yerinde yeşermesi dileğiyle…
OKURKEN AKLINIZA ŞU SORU GELİYOR
Sayfaya bakarken ister istemez kendinize soruyorsunuz?
Nasıl gelmiştir bu “Kişiye özel imzalanan”, mahrem kitap bir belediyenin müzesine?
Sahibi hibe mi etmiştir?
Yoksa sahafların bir köşesinde bulunup mu alınmıştır?
Her imzalı kitabın iki tarihi vardır.
Biri resmi tarihi…
Kitabı yazanın hikayesini anlatır bize.
Bir de o kitabın mahrem tarihi…
Kimdir o bu çok tanıdığımız insanın, kitabını imzaladığı o hiç bilmediğimiz kişi…
MEÇHUL ADRESTEKİ ‘MUAMMA BİRİ”: SEDEF
Mesela Adalet Ağaoğlu’nun “Sessizliğin İlk Sesi” kitabını imzaladığı “Sevgili Sedef…”
Kimdir bu Sedef?
İmzanın nerede ve ne zaman atıldığı belirtilmemiş.
Kitaba “Muamma biri” olarak dipnot düşülmüş…
AHMED ARİF’İN ‘ONUR DUYDUĞU’ DEĞERLİ YARGIÇ
Mesela Ahmed Arif’in bizim neslin kült kitabı “Hasretinden Prangalar Eskittim’ı” imzaladığı “Değerli Yargıç Mesut Bartal.”
Ve özellikle de altına yazdığı şu cümle:
“Saygılar sunarak, onur duyarak…”
Bu tenakuz, bu çelişki bize neyi anlatıyor?
Siyasi görüşleri ve Kürt kimliği nedeniyle hayatı hakim ve savcıların önünde geçen bir insanın, hala Adalete güvenini mi ifade ediyor…
Yoksa hüzünlü bir sitemi mi…
İMZALI KİTAPLARDAKİ MEÇHUL ÜÇÜNCÜ ŞAHISLAR
Bir de “Meçhul Üçüncü Şahıslar” bölümü var.
Gizli hayranların, gizli hayranlarına yazıp imzaladığı kitaplar.
Mesela Enis Batur’un “Bu Kalem Bukalemin” kitabı…
Tanımadığımız bir Buket Balık, Enis Batur’un kitabını, adını yazmadığı “Birine” imzalayıp şu dilekle göndermiş…
“1989’un daha büyük başarılar getirmesi dileğiyle…”
SEVGİLİ ERTUĞRUL BAK SAHAFLARDA NE BULDUM
Enis Batur’un kitabının bulunduğu sayfaya geldiğinde, bir an durdum.
Çünkü o an 10 yıl önce beni yerin dibine batıran bir olayı yaşadım.
Sadece Enis Batur’a değil, bütün dünyaya karşı yerin dibine batıran bir olay.
Yanılmıyorsam 2010’lu yılların ilk beş yılındaydı.
Bir gün bir arkadaşım aradı ve şunu dedi:
“Bak Sahaflarda ne buldum”
Enis Batur’un Tansu’ya ve bana imzaladığı “Kandil” adlı şiir kitabını bulmuş sahaflarda…
Sırtımdan ter boşandı…Yüzüp kıpkırmızı oldu.
1970’li yıllara Ankara Yeşilyurt Sokak’a döndüm.
12 EYLÜL DARBE GÜNLERİNDE BANA İMZALANAN BİR KİTAP
Figen ve Enis Batur’un oturduğu o harika ev geldi gözümün önüne…
Bilge Karasu’ların, Yusuf Atılganların, Selim İleri’lerin, İlber Ortaylı’ların, Oruç Aruoba’larıın; daha nice yazar ve şairlerin geldiği o evi hatırladım.
“Kandil” 1981 yılında yayınlanmıştı.
Yani 12 Eylül darbesinin karartma günlerinde.
Sadece Enis’in değil, Türk şiirinin en sevdiğim kitaplarından biri oldu hemen…
HAYATIMIN SONUNA KADAR BİR HİCRAN YARASI OLARAK KALACAK
İlk baskısını bize imzalayarak getirmişti kendi eliyle…
Kütüphanemin en mutena köşesinde duruyor sık sık açıp bakıyordum.
Benim için çok özel bir anlamı vardı o kitabın.
Şimdi sahafların bir köşesinde bulunmuştu…
Ve bir arkadaşım bulmuş bana haber veriyordu.
O kitabın Sahaflara gitmesi hayatımın sonuna kadar bir hicran yarası olarak kalacak içimde.
Çünkü benim açımdan çok acıklı bir hikayesi var.
HÜRRİYET’İN DEPOSUNDAKİ KİTAPLARIM NASIL ÇALINDI
1990 yılında Hürriyet’in genel yayın yönetmeni olup İstanbul’a taşınmıştım.
Tansu bir yıl sonra İstanbul’a gelmişti.
Müzikte CD dönemi açılmıştı. Tansu 300’e yakın vinil plağımı toplayıp rahmetli Yavuz Gökmen’e hediye etmişti.
Bütün kitaplarımızı da toplayıp kutulara yerleştirmiş ve Hürriyet’in Ankara’daki deposuna koymuştuk.
Henüz İstanbul’da bir evimiz yoktu ve ben The Marmara Oteli’nde kalıyordum.
BÜRODAKİ GÖREVLİ BİRİ ALMANYA’YA GİDERKEN
İşte o günlerden birinde Ankara’dan haber geldi.
Büronun işlerini gören bir arkadaşımız vardı.
Hepimizin işlerine o koşardı.
Sonra bir gün akrabalarını görmek için Almanya’ya gitti.
Ve bir daha dönmedi.
Meğer giderken, Hürriyet deposunda bulunan bütün kitaplarımı götürüp satmış.
Böylece adımıza imzalanan yüzlerce kitap kim bilir hangi şehrin sahaflarına düştü.
Enis’in kitabı bir daha benim kütüphaneme dönmedi…
Ama utancı hala o depoda duruyor…
İşte o yüzden sahaflarda gördüğüm her imzalı kitap bende derin bir hüzün yaratır
O günden beri artık kitap imzalamıyorum.
Çünkü ne kendi imzamı o eski kitaplar arasında terkedilmiş bir kedi yavrusu gibi görmek istiyorum.
Ne de başkaları utansın…
HAYDAR ERGÜLEN HALA HAYATTA ONA İMZALI 4 KİTAP NİYE MÜZEDE
O nedenle özellikle tanıdık imzalar görünce hüzünüm depreşiyor.
Mesela Doğan Hızlan’ın “Ergülen’e” (Acaba Haydar Ergülen mi) imzaladığı “Günlerde Kalan” kitabı…
Haydar Ergülen’e imzalanmış bir kitap daha var müzede…
Mario Levi’nin “Bu Oyunda Gitmek Vardı” kitabı…
Bir kitap daha yine ona imzalanan.
Atilla Birkiye’nin “Şehirlerarası Arzu” kitabı…
Bir de Hıfzı Topuz’un ona imzaladığı “Bir Zamanlar Nişantaşı’nda” adlı kitabı…
Haydar Ergülen hala hayatta…
Nasıl gitmiştir bu kitaplar o müzeye…
Haydar Ergülen mi hibe etmiştir?
Yoksa yanlışlıkla satılan bir kitap yığını içinde gözden kaçıp mı gitmiştir sahaflara…
ALZEHEİMER HASTASI YALÇIN KÜÇÜK’E İMZALANAN KİTAP O MÜZEYE NASIL GİTTİ
Mesela Kemal Sülker’in, Yalçın Küçük’e imzaladığı “Savaş Yıllarında bir Sürgün” kitabı…
O müzeye gelinceye kadar geçirdiği serüven nedir?
Yalçın Küçük hala hayatta ama maalesef Alzheimer hastası…
Diyeceğim o imzalı kitabın da mutlaka bir hikayesi vardır.
KÜÇÜK İSKENDER 2019’DA ÖLDÜ AMA ONA İMZALANAN ÜÇ KİTAP ŞİMDİDEN O MÜZEDE
Bir de Küçük İskender’e imzalanan kitaplar var.
Mesela Serdar Ünver’in imzaladığı “Kuşlar Kanadı” kitabı:
“Sevgili Küçük İskender dostuma; Kuşların kanatmayan, kanatlandıran günler dileğiyle…”
Adil İzci’nin yine Küçük İskender’e imzaladığı “Su ve Yaprak” kitabı:
“Şiir perisinin özür dilediği yerden…”
7 Ocak 2000….
Fikret Demirağ’ın yine Küçük İskender’e imzaladığı “Eros’un Oku” kitabı…
Küçük İskender’e imzalanmış üç ayrı kitap…
Üçü de müzede…
Ne anlatıyor bu 3 kitap bize…
Küçük İskender3 Temmuz 2019 günü Beykoz Devlet Hastanesi’nde öldü…
O da Ece Ayhan gibi hüzünlü bir yalnızlıkla ayrıldı gitti…
Ya ona imzalanan kitaplar?
Onlar bu müzeye nasıl gitti…
KİTABIN ÖNSÖZÜNDE BİR TEŞHİS: OKUR OBURDUR
Murat Batmankaya “İmzalı Müze” kitabına yazdığı önsözde şöyle diyor:
“Şair yahut yazar bir eser yazıp onu yayınlamakla zaten okuru yeterince şımartmış sayılır. Lakin okur oburdur, daha lezzetlisini, daha nadirini arzular iştahla…Biricik ve farklı olma yarışı mı bu bilinmez…”
İmzalanmış bir kitap, gönderildiği kişiyi zaten yeterince biricik kılar…
Anlamaya çalıştığım şey, o biricik kitabın sahaflara gönderilerek, bu biricikliğini öldürmektir…
KEŞME BANA UTANÇ VEREN O KİTABI BU MÜZEDE GÖRSEYDİM
Tek teselli ise, böyle kitapların bazen gönderilen yerden daha güzel yerler olmasıdır…
Mesela Küçükçekmece Belediyesinin bu harika kütüphanesi…
İşte o z aman kendi kendime diyorum ki;
Enis Batur’un bana imzaladığı o kitabı bu müzede görebilseydim.
Yapacağım tek şey, altına onun hikayesini yazmak olurdu…
Ama eminim şu an onu elinde tutan insan da en az benim kadar değerini bilen biridir…
Küçükçekmece Belediyesi’ni bu harika müze ve kitap için kutlarım. Teşekkür ederim.
***
SON NOT: Söyleyebileceğim tek şey hem müzede hem kitaba, o kitapların nereden bulunduğuna dair daha doyurucu daha iyi araştırılmış notların eklenmesidir.
Odatv.com
